Najczęściej satelitami geostacjonarnymi są satelity pogodowe, satelity komunikacyjne przekazujące sygnały między dwoma lub więcej stacjami naziemnymi i satelitami, które transmitują sygnały do dużego obszaru na planecie. Najlepszym przykładem tego ostatniego jest satelita Telewizja.
Satelity geostacjonarne znajdują się na orbicie geostacjonarnej wokół równika planety na wysokości około 22 216 kilometrów nad poziomem morza i poruszają się z prędkością 1,91 mil na sekundę w tym samym kierunku co Ziemia się obraca. Ta orbita jest popularnym wyborem dla operatorów satelitów komunikacyjnych i ich użytkowników, ponieważ patrząc od ziemi do nieba, satelita jest zawsze w tej samej pozycji. Dzięki temu antena satelitarna na ziemi odbiera sygnał, zawsze wskazując ten sam sposób.
Wadą satelitów na orbicie geostacjonarnej jest brak zasięgu lokalizacji w pobliżu biegunów geograficznych Ziemi. Na takiej ekstremalnej szerokości geograficznej satelita znajdowałby się w pobliżu horyzontu i był łatwo zasłonięty przez pobliskie wzgórza. Kolejną wadą jest zwiększony koszt wystrzelenia satelity, ponieważ rakieta wymaga więcej paliwa, aby osiągnąć tak dużą wysokość w porównaniu do innych powszechnych orbit satelitów. Ponadto, z powodu dużej wysokości, każdy sygnał wysłany z Ziemi na satelitę iz powrotem zajęłby co najmniej ćwierć sekundy, aby zakończyć podróż, co nie jest bez znaczenia dla aplikacji wrażliwych na opóźnienia.
