Indyjski system kastowy, który był częścią społecznej hierarchii religii hinduskiej od jej początków w 3000 rpne, został prawnie zniesiony w 1949 r. Główny kreator konstytucji Republiki Indii z 1949 r., Bhimrao Ramji Ambedkar opisał system kastowy jako środek odstraszający mobilność społeczną, który zapobiegał postępowi technologicznemu i naukowym, powodował klęski głodu i zniechęcał społeczeństwo do rozpoznawania obywatelskiego szacunku, który powinien być przyznawany wszystkim istotom ludzkim.
Mahatma Gandhi, przywódca indyjskiego ruchu niepodległościowego, argumentował, że grzechem przeciw Bogu i człowiekowi jest dla jednej osoby przejęcie wyższości nad drugą. Gandhi przeciwstawiał się trwającym całe życie i niezmiennemu różnicom w statusie wynikającym z narodzin danej osoby, które zostały nałożone na społeczeństwo indyjskie przez system kastowy.
Tradycyjne podziały systemu kastowego, w malejącej hierarchicznej kolejności, to: braminowie, ksatrijowie, wajsy i śudrowie. Każda kasta określa nie tylko status społeczny, ale także akceptowalne i oczekiwane zawody. Poniżej czterech podziałów kastowych znajdują się dalici lub nietykalni, którzy zostali uznani za nieczystych i zostali wykluczeni z reszty społeczeństwa indyjskiego.
