Stany Zjednoczone uzyskały pełną kontrolę nad Kanałem Panamskim w 1903 r. poprzez traktat Hay-Bunau-Varilla z Panamą po wysłaniu okrętów wojennych, aby pomóc Panamie uzyskać niepodległość od Kolumbii. Traktat przewidywał, że za jednorazową wypłatę w wysokości 10 milionów dolarów, roczną opłatę za wynajem w wysokości 250 000 dolarów i obietnicę ochrony USA, Panama przyznaje Stanom Zjednoczonym wieczystą kontrolę nad samym kanałem i pięć mil ziemi po obu stronach.
Stany Zjednoczone najpierw planowały zbudować kanał od Atlantyku po Pacyfik przez Nikaragua, ale próba nigdy nie wyszła poza negocjacje. W międzyczasie Francuzi próbowali zbudować kanał przez Panamę, ale po siedmiu latach wysiłków i utracie 20 000 ofiar, projekt zbankrutował. W 1902 r. Stany Zjednoczone wykupiły francuskie terytorium kanału za 40 milionów dolarów. W 1903 roku Stany Zjednoczone i Kolumbia podpisały traktat Hay-Herran, z warunkami podobnymi do późniejszego traktatu z Panamą, ale kolumbijski senat odmówił jego ratyfikacji. Prezydent Theodore Roosevelt zapewnił Panamian, że jeśli zbuntują się i ogłosi swoją niepodległość, US Navy je wesprze. W zamian nowy rząd Panamski zatwierdził traktat ze Stanami Zjednoczonymi.
Stany Zjednoczone utrzymywały pełną kontrolę nad Kanałem Panamskim i Strefą Kanału do 1979 roku, kiedy to obróciły większość Strefy Kanału i częściową kontrolę nad kanałem rządowi Panamy. 31 grudnia 1999 roku Stany Zjednoczone wycofały się całkowicie z kanału i strefy kanału i przekazały operacje do Panamy.
