Po uzyskaniu niepodległości przez Panamę od Kolumbii w 1903 roku wynegocjowano traktat Hay-Bunau-Varilla, który dał Stanom Zjednoczonym 10-milowy pas, którym jest obecnie Kanał Panamski. Sen o Kanał Panamski zaczął się jednak znacznie wcześniej. Brytyjczycy i Amerykanie opracowali wspólnie w ciągu 19 wieku, aby opracować skrócony szlak handlowy między Oceanem Atlantyckim i Pacyfikiem.
W rzeczywistości pierwszym traktatem dotyczącym przeznaczenia gruntów pod kanał był traktat Claytona-Bulwera z 1850 r. Kanał początkowo miał przechodzić przez Nikaragua. Francja miała więcej szczęścia w Panamie i faktycznie zaczęła budować w 1880 r. Pracownicy nie byli jednak w stanie przezwyciężyć serii niepowodzeń związanych z chorobą, a Francuzi ostatecznie musieli zrezygnować z projektu. W 1902 roku Stany Zjednoczone przeniosły się z Nikaragui do Panamy. Kiedy propozycja Stanów Zjednoczonych została odrzucona przez Kolumbię, która wówczas rządziła Panamą, ponieważ kolumbijski parlament nie uważał, że Stany Zjednoczone oferują wystarczającą ilość pieniędzy dla ziemi, Stany Zjednoczone przeniosły wówczas polityczny nacisk na wsparcie rewolucji Panamowie. Siły zbrojne Stanów Zjednoczonych zapewniły wsparcie w zdobyciu niepodległości przez Panamę z Kolumbii, a po zdobyciu niepodległości uzyskały prawo do budowy tego, co jest teraz Kanałem Panamskim.
