W okresie renesansu większość kobiet nosiła podobne style pływania, chociaż kobiety niższej klasy nie mogły sobie pozwolić na wiele tkanin używanych przez kobiety w wyższych klasach. Wszystkie stroje zaczęły się od luźnego lnianego fartucha, który był noszony w celu ochrony odzieży wierzchniej przed potem. Co najmniej jedna haleczka była również noszona pod długą spódnicą, aby suknia była pełna i utrzymywała ciepłe ubranie.
Kobiety z niższych klas nosiły ubrania zamiast funkcji ozdoby. Większość ich strojów była wykonana z lnu, wełny lub kożuchów. Często nosili luźne gorsety lub zdecydowali się zrezygnować z gorsetu. Kobiety w niższych klasach często też nie chciały nosić modnych troczków i farthingów. Bum-rolki były rodzajem poduszki w kształcie sierpa, którą kobiety nosiły pod biodrami pod ubraniem. Farthingale były obręczową spódnicą służącą do trzymania sukienek i spódnic z dala od ciała. Różnice te pojawiły się ze względu na koszty dodatkowej ozdoby, a ponieważ kobiety z niższych klas potrzebowały swobody przemieszczania się, by skutecznie pracować razem z mężczyznami i ich domami.
Kobiety z wyższych klas częściej nosiły sukienki z obcisłymi, obniżonymi gorsetami, które pozostawiły swoje dekolty na wierzchu. Nosili także pełne spódnice, które zwisały do kostek, z bumowanymi rolkami i farthingale noszonymi pod spodem. Ich suknie były często wykonane z grubszych materiałów, które ograniczały ich ruchy, takie jak aksamit i brokat, ale nosiły też delikatne i drogie suknie z satyny i jedwabiu. Zrobili to, aby jawnie pokazać swoje bogactwo i jako znak, że nie musieli pracować.
