Według Ohio University istnieją trzy główne klasy dźwigni. Są one rozróżniane przez względne położenie ładunku, wysiłku i punktu podparcia wzdłuż dźwigni. Dźwignia drugiej klasy to taka, w której obciążenie lub podniesiony przedmiot znajduje się pomiędzy wysiłkiem a punktem podparcia lub punktem obrotu.
Dźwignie pierwszej klasy to takie, w których punkt podparcia znajduje się pomiędzy ładunkiem i wysiłkiem. Przykładem najwyższej klasy dźwigni jest huśtawka i łom. Na przykład na huśtawce osoba na wyższym końcu deski działa jak wysiłek, przykładając siłę skierowaną do dołu na koniec dźwigni. Osoba na drugim końcu jest ładunkiem, a punkt, w którym czopy deski są punktem podparcia.
Ohio University wymienia taczkę jako przykład dźwigni drugiej klasy. Nakładany jest na uchwyty, oś koła działa jak punkt podparcia lub punkt obrotu, a obciążenie znajduje się w środku.
Dźwignie trzeciej klasy to te, w których ładunek i punkt podparcia znajdują się na przeciwległych końcach dźwigni z ładunkiem umieszczonym między nimi. Przykładem tej klasy dźwigni jest młotek. W przypadku użycia do wbicia gwoździa w deskę, nadgarstek użytkownika jest punktem podparcia, punkt, w którym dłoń dotyka młotka, jest wysiłkiem, a wytrzymałość drewna na uderzanie jest obciążeniem.
