Klinowanie zamarzania jest rodzajem mechanicznego wietrzenia spowodowanego przez mróz i lód. Woda rozszerza się, gdy zamarza, a powtarzające się cykle zamrażania i rozmrażania powoli osłabiają strukturalną integralność porowatych i pękniętych skał. Z biegiem czasu, mroźne klinowanie powiększa małe pęknięcia w wielkie szczeliny. Szczeliny ostatecznie podzieliły kamień.
Zaklinanie mrozu to powolny, cykliczny proces. W ciągu dnia ciekła woda ogrzewana przez słońce ścieka do mikroskopijnych porów, pęknięć i przestrzeni w skale. Kiedy słońce zachodzi, a temperatura spada, woda zamarza i rozszerza się o 9 procent, wywierając nacisk na otaczającą skałę. Kiedy słońce znów wschodzi, szron się topi, a woda przepływa głębiej w rozszerzoną szczelinę, gdzie zamarza po zachodzie słońca.
Najbardziej oczywistym dowodem na zaklinowanie mrozu jest płaska, płytkowa powierzchnia utworzona, gdy rozszerzone złącza skalne ostatecznie się rozdzieliły. Ogromne formacje skalne ukształtowane przez lodowce często wykazują takie ostre, płaskie twarze. Zaklinanie mrozu występuje tylko w klimatach chłodnych lub zimnych przez cały rok. Kanada, Skandynawia, północna Rosja i Antarktyda są szczególnie podatne na tego typu warunki atmosferyczne.
Wszystkie rodzaje wietrzenia zachodzą z czasem. Jednak czynniki biologiczne, które osłabiają skały, służą jako katalizatory, zmniejszając czas potrzebny na drastyczne zmiany. Na przykład mchy i porosty osłabiają i destabilizują małe pęknięcia w skałach, w których rosną, co powoduje, że materiał jest bardziej podatny na działanie rozszerzających się mrozów.
