Pacyficzny Pierścień Ognia to nazwa regionu w kształcie podkowy o wysokiej aktywności sejsmicznej i wulkanicznej w rejonie basenu Oceanu Spokojnego. Oprócz wulkanów obszar obejmuje główne strefy uskokowe. Rozciąga się na przestrzeni 25 000 mil i dotyka wielu wyspiarskich łańcuchów, a także czterech kontynenty.
Wiele wulkanów i stref uskoków wzdłuż Pierścienia Ognia jest dobrze znanych. Mt. St Helens w stanie Waszyngton na przykład, jest rozpoznawany na całym świecie do wybuchu w 1980 roku. Jest częścią północnoamerykańskiej sieci wulkanów Cascade, która jest częścią Pierścienia Ognia. Krakatoa i Mount Fuji to inne słynne wulkany Pierścienia Ognia.
Wysoka aktywność sejsmiczna Pierścienia Ognia wynika z liczby granicznych warstw tektonicznych, które go tworzą. We wschodniej części pierścienia płyty Coco i Nazca nadal ulegają subdukcji pod płytą południowoamerykańską. Podczas subdukcji jedna płyta jest zmuszana do przejścia pod inną. Zasadniczo wymuszona płyta jest cięższa z tych dwóch. Kiedy napięcie spowodowane subdukcją tymczasowo się zmniejsza, możliwe jest trzęsienie ziemi, takie jak to, które wstrząsnęło Japonią w 2011 roku.
Chociaż ludzie żyjący wzdłuż Pierścienia Ognia mają do czynienia z trzęsieniami ziemi, tsunami i erupcjami wulkanów, żyją również w obszarze, w którym aktywność wulkaniczna stworzyła bogatą glebę dla rolnictwa.
