Test, który jest zwykle używany do identyfikacji obecności skrobi w próbce, to test jodu. Jeden z dwóch składników skrobi, w szczególności amylozy, reaguje z jodem, tworząc ciemnoniebieski kolor . Chociaż obecność prostych węglowodanów jest również wykrywana za pomocą roztworu Benedicta, skrobia i inne złożone węglowodany nie reagują pozytywnie na ten odczynnik, chyba że ulegną rozkładowi.
Aby wykonać test jodowy, należy dodać odczynnik jodowy do badanego materiału, niezależnie od tego, czy jest to roztwór, czy też stały kawałek, taki jak kawałek ziemniaka lub chleba. Jeśli pojawi się niebiesko-czarny kolor, oznacza to obecność skrobi. Żółte lub pomarańczowe zabarwienie wskazuje, że amyloza skrobiowa nie jest obecna. Jeżeli badany materiał zawiera tylko celulozę lub disacharydy, wynik pozytywny nie pojawia się.
Odczynnik jodu użyty do testu skrobiowego jest zwykle wytwarzany przez rozpuszczanie jodu w wodzie, po dodaniu jodku potasu w celu poprawienia rozpuszczalności jodu. Otrzymany związek to kompleks jonów trójjodkowych, który ma zdolność do intensywnego niebieskiego zabarwienia.
Niektóre zboża, takie jak ryż, pszenica i kukurydza, a niektóre warzywa przechowują znaczne ilości skrobi. Skrobia składa się z dwóch frakcji zwanych amylozą i amylopektyną, ale ta ostatnia nie bierze udziału w reakcji z jodem.
