Anty-federaliści i Demokratyczno-Republikanie nie byli tymi samymi partiami. Anty-federaliści sprzeciwili się przyjęciu konstytucji Stanów Zjednoczonych przed jej ratyfikacją w 1788 r. Demokratyczno-republikańscy powstali w czasach George'a Washingtona pierwsza kadencja prezydencka w 1792 roku i opiera się na wielu ideologiach wyrażanych przez Anti-Federalistów. Po ratyfikacji Konstytucji antyhangliści rozwiązali się, ale strach przed elitarną klasą rządzącą utrzymał się do czasu stworzenia Demokratyczno-Republikanów.
Ruch anty-federalistyczny wywodzi się z doświadczeń kolonialnych pod rządami monarchii brytyjskiej, które prowadzą do skrajnej nieufności wobec silnego rządu centralnego. Zamiast tego faworyzowali konfederację stanów o zlokalizowanej potędze. Pogląd ten pierwotnie podzielił większość założycieli ze względu na ich postrzegane traktowanie pod rządami brytyjskimi, prowadzące do opracowania artykułów Konfederacji.
Anty-federaliści nie byli dobrze zorganizowani, włamując się do mniejszych frakcji opartych na dochodach, interesach, karierze i edukacji. Elity anty-federalistów uważały, że tylko nieliczni, którzy posiadali bezinteresowną cnotę, powinni rządzić na szczeblu państwowym. Przeciwnicy federalistyczni uważali, że wszystkie klasy posiadające własność posiadają zdolność rządzenia, więc wszyscy posiadający własność mężczyźni powinni mieć równy głos. Niższe klasy naciskają na bezpośrednią demokrację w lokalnych miastach i domach.
Statuty Konfederacji nie były w stanie uregulować konfliktów międzypaństwowych, więc Konstytucja Stanów Zjednoczonych została sformułowana w 1788 r. W pierwszej części kadencji prezydenta George'a Washingtona nie było partii politycznych. Jednak Alexander Hamilton i jego zwolennicy naciskają na więcej federalnych mocarstw, które doprowadziły do utworzenia strony przeciwnej przez Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona zwanych "Republikanami" lub "Republikanami Jeffersonian" w tym czasie. Współcześni politolodzy nazywają to Partią Demokratyczno-Republikańską.
