Teoria marzeń o przetrwaniu stwierdza, że sny pomagają ewolucyjnie ludziom, symulując zagrożenia, przygotowując w ten sposób ludzi do walki o przetrwanie. Nazywa się to teorią symulacji zagrożeń.
Teoria wynika z przekonania, że wiele snów jest stresujących. Kiedy ludzie śnią, często marzą o sytuacjach, w których muszą walczyć, aby przeżyć. To zasadniczo zapewnia praktykę instynktowi przetrwania i działa jako mechanizm obronny.
Badanie przeprowadzone w Finlandii w 2005 roku rozwinęło teorię marzenia o przetrwaniu, analizując marzenia dzieci, które doświadczyły wielu traumatycznych wydarzeń i dzieci, które nie miały. Naukowcy przewidywali, że doświadczenie kurdyjskich dzieci, które były przedmiotem wojny i ciągłego niebezpieczeństwa, udoskonaliłoby ich instynkty przetrwania, a zatem miałyby one wyższe przypadki stresujących snów. Wyniki potwierdzają tę prognozę, ponieważ dzieci kurdyjskie zgłosiły bardziej intensywne i częstsze groźne marzenia senne niż fińskie dzieci, które prowadziły stosunkowo normalne dzieciństwo.
Sny były zagadką i przedmiotem badań i teorii z wielu dziedzin, w tym psychologii, antropologii ewolucyjnej i neuronauki. Znany psychoanalityk Sigmund Freud był szczególnie zainteresowany nimi jako przejawem nieświadomego umysłu. Podkreślił potrzebę oddzielenia rzeczywistej treści snu od ogólnego tematu lub uczucia, które zwykle symbolizują inne wydarzenia w życiu śniącego.
