Galowie, Celtowie i inne grupy napadły na Rzym z wielu różnych powodów, w tym z nacisków ze strony odległych Hunów ze Wschodu. Rzym zmienił się od wczesnych lat chwały, przechodząc z republiki rządzonej przez żołnierzy-obywateli w elitarną biurokrację rządzącą głównie bezczynnymi obywatelami. Według strony internetowej Departamentu Ekonomii Uniwersytetu Stanowego w San Jose zrobiło się miękkie i słabe.
Pod koniec V w. rzymska armia była obsadzona przez oficerów z arystokratycznych rodzin Rzymu, ale wraz z rosnącą liczbą pomocniczych żołnierzy z szeregów nie-obywatelskich Galów i Niemców, którzy mogli w ten sposób zarabiać na obywatelstwo. Było to zło konieczne, ponieważ bogactwo Rzymu ułatwiało uprzywilejowanym obywatelom unikanie służby wojskowej, a Senat zdecydował się uniknąć publicznych niepokojów za pomocą "chleba i cyrków" - darmowych racji chleba z publicznych piekarników i bezpłatnych pokazów na arenach, takich jak Koloseum .
Kiedy presja z północy i wschodu została zbudowana na zewnętrznych prowincjach, łatwiej było zezwolić większej liczbie barbarzyńców ze Wschodu na wejście i osiedlenie się na ziemiach uprzednio posiadanych przez Galów i Niemców, niż walkę z nimi. Galowie nie pozwalali sobie na nic w działaniu Imperium, stawali się coraz bardziej niezadowoleni i rzadziej wchodzili do rzymskiej służby wojskowej, niż pozostać w domu i chronić swoich ludzi.
W końcu Alaric, niemiecki Wizygot, poprowadził armię barbarzyńców przeciwko Rzymowi, żądając ziemi lub hołdu. Kiedy praktycznie bezbronne miasto odmówiło, Alaric i jego ludzie weszli i zabrali to, co chcieli. Uświadomienie sobie, że Rzym nie jest już mocą, jaką kiedyś był, wkrótce spotkały inne hordy barbarzyńców. Ostatecznie Rzym był zmuszony szukać ochrony przed Galami, którymi poprzednio rządzili.
