Alexander Hamilton, pierwszy sekretarz skarbu, początkowo proponował bank narodowy, zwany Pierwszym Bankiem Stanów Zjednoczonych, aby zredukować dług z wojny o niepodległość i ustabilizować walutę kraju. Jefferson i Madison podkreślali, że narusza ona 10. Poprawkę do konstytucji, która stanowiła, że wszelkie uprawnienia konstytucyjne nie dały konkretnie Kongresowi pozostania z ludźmi. Hamilton zacytował także 10 poprawkę w obronie banku, stwierdzając, że nowelizacja zakładała prawo rządu do utworzenia banku narodowego, ponieważ było to dla wspólnego dobra.
Ostatecznie decyzja została podjęta przez nowo wybranego prezydenta George'a Washingtona. Po uważnym rozpatrzeniu argumentów jego różnych członków gabinetu, Waszyngton stanął po stronie Aleksandra
Hamilton i podpisali projekt ustawy ustanawiającej bank narodowy. W 1791 r. Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych otrzymał 20-letni statut. Początkowe finansowanie składało się z wkładu 2 milionów USD przez rząd Stanów Zjednoczonych i 8 milionów USD więcej od prywatnych akcjonariuszy. Zarząd 25 dyrektorów, z których pięciu wyznaczyło rząd federalny, kierował bankiem. W 1811 roku, kiedy karta banku wygasła, nie została przedłużona, ale pięć lat później utworzono Drugi Bank Stanów Zjednoczonych, by pomóc w finansowaniu wojny 1812 roku.
