Alexander Hamilton wspierał bank narodowy, ponieważ Stany Zjednoczone potrzebowały jakiegoś sposobu na odzyskanie środków finansowych po wojnie rewolucyjnej. W tym czasie Stany Zjednoczone nie miały wspólnej waluty. Utworzenie banku narodowego ułatwiłoby stworzenie wspólnej waluty.
Stworzenie wspólnej waluty było ważne, ponieważ same waluty różnych państw miały niewielką wartość. Korzystanie z jednej wspólnej waluty zapewniło znacznie większą kwotę wsparcia finansowego za walutę i podniosło jej wartość. Konieczne było utworzenie krajowego banku do dystrybucji i zarządzania nową walutą. Koncepcja banku centralnego w Hamilton została przyjęta w 1791 roku. Nowy bank działał przez 20 lat pod nadzorem zarówno rządu federalnego, jak i osób prywatnych. Utworzenie banku nie było jednak bez kontrowersji. Wielu obawiało się, że północna lokalizacja banku wpłynie na decyzję o umieszczeniu stolicy Stanów Zjednoczonych bliżej punktu środkowego między północnymi i południowymi stanami. Inni skarżyli się, że utworzenie banku narodowego nie wchodzi w zakres uprawnień przyznanych rządowi przez Konstytucję Stanów Zjednoczonych. Niezależnie od tego, bank działał przez 20 lat, dla których został pierwotnie czarterowany, zanim został rozwiązany w 1811 roku.
