Ludzie stają się uchodźcami, ponieważ muszą uciekać ze swojej ojczyzny, niezależnie od tego, czy jest to kraj, państwo czy region, ze względu na bezpieczeństwo lub przetrwanie. Często przyczyną jest klęska żywiołowa, wojna, prześladowania religijne lub inna forma ucisku. Holocaust nazistowski jest historycznym przykładem wyrzucania ludzi z domów i uciekania do innych krajów, aby uniknąć przemocy i wyrządzonych im trudności.
Po II wojnie światowej powstał dokument ONZ, zwany Konwencją z 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców, który określa większość ustaw uchodźców. Do tej pory 147 krajów podpisało Konwencję, co oznacza, że pozwalają uchodźcom ubiegać się o ochronę i azyl w ich granicach. Po zatwierdzeniu osoby ubiegającej się o azyl przez kraj przyjmujący, nie można ich zmusić do opuszczenia w drodze legalnej deportacji na obszar, w którym ich osobiste bezpieczeństwo byłoby zagrożone. Muszą również otrzymać prawa obywatelskie i mieć dostęp do usług społecznych.
Prawo azylu, często określane jako azyl polityczny, pochodzi od Egipcjan i jest uświęconą tradycją Zachodu. Niektórzy uchodźcy przekraczają granice międzynarodowe, podczas gdy inni podróżują do innych obszarów swojego kraju, w którym to przypadku są uważani za osoby wewnętrznie przesiedlone.
