W lutym zaledwie 28 dni zaczęło się, gdy król Numa Pompilius zreformował rzymski kalendarz na około 713 p.n.e. Kalendarz rzymski miał wtedy tylko 10 miesięcy, bez miesięcy na zimę. Numa dodała styczeń i luty, z lutym jako ostatnim miesiącem roku i skorygowała jego długość do roku 355 dni. W późniejszym okresie reformy kalendarza juliańskiego i gregoriańskiego zmieniły jego długość.
Słowo luty pochodzi od rzymskiego Februarius, co oznacza oczyszczenie. Ilekroć rzymskie kalendarze wymagały modyfikacji, zmiany zostały wprowadzone po 23 lutego. Pozostałe dni lutego uznano za drugą część miesiąca. W kalendarzu rzymskim od czasu do czasu dodawane były miesiące przestępne, aby pogodzić kalendarz i lata słoneczne.
W 46 roku pne Juliusz Cezar wprowadził kalendarz juliański. Styczeń stał się pierwszym miesiącem roku, a rok zyskał 10 dni, wzrastając z 355 do 365 dni. Aby poprawnie wyrównać nowy kalendarz, 46 B.C. miał 445 dni, a potem lata były standardowej długości. W kalendarzu juliańskim dzień przestępny został dodany do lutego co cztery lata, co oznacza 29 dni zamiast 28.
Następną ważną reformą był kalendarz gregoriański, stosowany w większości nowoczesnych krajów zachodnich. Reforma dotyczy głównie obliczeń roku przestępnego. Pozostawia trzy dni przestępne co 400 lat, aby zbliżyć kalendarz do cyklów księżycowych. Zmienił on średnią długość roku z 365,25 dni na 365,2425 dni, co stanowi różnicę 10 minut i 48 sekund każdego roku. Przez wszystkie te reformy luty pozostał krótkim miesiącem, jak pierwotnie wyznaczał Numa Pompilius.
