Gdy obiekt przesuwa się po ziemi, ma znacznie większy obszar powierzchni w bezpośrednim kontakcie z podłożem, co oznacza, że tarcie jest znacznie większe. Gdy obiekt toczy się po ziemi, tylko niewielki punkt na obiekcie styka się z ziemią w dowolnym momencie, przez co siła hamowania jest znacznie słabsza.
W przypadku tarcia tocznego małe wgniecenia przeszkadzają sobie nawzajem, gdy powierzchnie toczą się jedna nad drugą. Tarcie sprawia, że koło chwyta się powierzchni i przestaje się ślizgać, tak jak ma to miejsce, gdy samochód siedzi i kręci oponami. Po złapaniu koła na drodze samochód może ruszyć do przodu.
Tarcie, które działa na zwolnienie koła, zmniejsza prędkość kątową koła, która zachodzi pod dowolnym kątem powierzchni, ale siła grawitacji kompensuje tarcie, jeśli kąt jest skierowany w dół.
W przypadku tarcia ślizgowego siła grawitacji wymusza na sobie powierzchnie, a pomiędzy powierzchnią równoległą do nich powstaje siła oporu. Współczynnik tarcia statycznego zmienia się w zależności od szorstkości powierzchni. Kiedy obiekt zaczyna się poruszać, większa powierzchnia powoduje tarcie ślizgowe znacznie większe niż tarcie toczne.
