Wojna Gallipoli, najczęściej znana jako Kampania Gallipoli, miała miejsce, ponieważ Przymierze Sprzymierzone podczas I Wojny Światowej chciało kontrolować szlak morski z Europy do Rosji. Kampania zakończyła się niepowodzeniem i trwała od 1915 do 1916.
Kampania Gallipoli rozpoczęła się od ataku morskiego na Cieśninę Dardanele w lutym-marcu 1915 r. Atak ten był prowadzony przez statki brytyjskie i francuskie. Wkrótce nastąpiła inwazja lądowa na Półwyspie Gallipoli 25 kwietnia. Dotyczyło to armii brytyjskiej i francuskiej, a także armii australijskiej i nowozelandzkiej.
Mocarstwa sprzymierzone pragnęły cieśniny, ponieważ umożliwiłyby im połączenie się z Rosjanami na Morzu Czarnym. To pomogłoby im razem atakować Turcję i wyprowadzić Turcję z wojny. Byłaby to próba podjęcia ofensywy w innym regionie, w którym był konflikt, a nie kontynuowanie tego samego ataku w Belgii i Francji. Imperium Osmańskie przystąpiło do I wojny światowej w listopadzie 1914 r. Po stronie państw centralnych z Niemcami i Austro-Węgrami.
Kampania jest dziś uważana za nieskuteczną, ponieważ nie było wystarczającej inteligencji i wiedzy na temat terenu. Był też silny opór turecki. Te dwa czynniki sprawiły, że kampania odniosła sukces. W połowie października wiele ofiar i niewielki postęp okazały się widoczne dla tych ofiar. Doprowadziło to do ewakuacji w grudniu 1915 r. Do stycznia 1916 r. Zakończono ewakuację i kampanię zarzucono.
