Gąbki używają przede wszystkim chemikaliów do ochrony, a chemikalia są toksyczne lub po prostu źle smakują. Zapobiega to nie tylko drapieżnictwu, ale także konkurencji, ponieważ uwalniane przez nie chemikalia uniemożliwiają wzrost innych organizmów w ich pobliżu . Poszczególne gatunki mają inne strategie, takie jak zagłębianie się w koralowce, skały lub mięczaki w celu uzyskania ochrony.
Inna strategia, której używa wiele koralowców, aby utrzymać drapieżniki, takie jak morskie gwiazdy, zrzuca małe kawałki ich szkieletu, zwane szpikulcami, na dno morza. Mogą one gromadzić się w grubej warstwie, odstraszając drapieżniki, które muszą się czołgać, aby do nich dotrzeć. Nie wszystkie gąbki mają bezpośredni mechanizm obronny. Szklane gąbki nie wytwarzają żadnych toksyn, ale żyją w bardzo głębokim oceanie, gdzie drapieżniki występują rzadko.
Pomimo ich obrony, gąbki mogą wykonywać tylko niewielkie ruchy, kiedy w ogóle mogą się poruszać. Są wrażliwe na wszelkie organizmy, które mogą pokonać ich obronę i są ofiarami wielu gatunków żółwi, ryb i bezkręgowców. Gąbki mogą częściowo korzystać z drapieżnictwa, jednak fragmenty gąbki pozostawione przez drapieżniki często mogą przetrwać i ponownie ustanowić się jako niezależne organizmy. Ich wyjątkowo prosta organizacja na poziomie komórki oznacza, że często mogą przetrwać nawet poważne obrażenia zadawane przez drapieżniki lub skutki środowiskowe.
