Mohandas Gandhi użył niestosownych obywatelskich nieposłuszeństw podczas kampanii w 1930 i 1931 roku, aby utorować drogę dla niezależności Indii. Jego wysiłki rozpoczęły się od Marszu Solnego, który podkopał brytyjski autorytet i dał Indiom poczucie narodowości solidarność.
Aby zaprotestować przeciwko brytyjskiemu zakazowi zbierania lub sprzedaży soli przez Indian, Gandhi przeprowadził słynny marsz solny w dniu 12 marca 1930 roku. Brytyjczycy nie tylko zmuszali Indian, którzy chcieli soli, aby je od nich kupili, ale także pobierali mocny podatek towar. Gandhi był przekonany, że marsz będzie odnosił się do bezpośredniego problemu wraz z pomaganiem w zjednoczeniu Indian, zgodnie z History.com. Przechodząc z Sabarmati na Morze Arabskie, oddalone o ponad 240 mil, Gandhi przemawiał do Indian po drodze. Zanim dotarł do celu i wyłuskał z morza naturalną sól, zainspirował tysiące ludzi do naśladowania. Brytyjska policja aresztowała 60 000 osób za łamanie przepisów dotyczących soli.
Według Międzynarodowego Centrum na temat konfliktu bez użycia przemocy, Marsz Solny nie uzyskał ustępstw od Brytyjczyków wobec niepodległości Indii, ale zainspirował Indian do myślenia o ich kraju jako jednej, dużej, zjednoczonej całości.
Gandhi nadal prowadził pokojowe protesty, ostatecznie zyskując zainteresowanie brytyjskiego rządu. Według History.com, brytyjscy przywódcy uważali, że Gandhi jest zbyt płodny, aby go zignorować. Dali Indiom niepodległość w 1947 roku. Hinduski ekstremista zamordował Gandhiego niecałe sześć miesięcy później.
