Wcześni Indianie wykonali włócznie, odpychając kawałki krzemienia, aby stworzyć ostry grot. Z biegiem czasu skała krzemienia została zastąpiona miedzią. Groty zostały również stworzone z kości zwierząt. Ostrza włóczni zostały przymocowane do długich wałów wykonanych z drzewa drzewnego.
Włócznie były używane przez rdzennych Amerykanów jako broń myśliwska, a także jako broń ochronna. Technika zwana "funtem bawoła" była często wykorzystywana do zabijania bawołów. Jeden z myśliwych ubierał się w bawole kostium, by przyciągnąć żywego bawoła do miejsca, w którym czekał dodatkowy myśliwy, by zaatakować zwierzęta włóczniami.
Rdzenni Amerykanie używali włóczni do łowienia z włóczni. Wiele plemion indiańskich mieszkało blisko wody, a ryby były niezbędnym składnikiem codziennej diety. Rdzenni Amerykanie nie mogli hodować włóczni. Rdzenni Amerykanie używali włóczni do polowań, dopóki łuk i strzała nie zostały wymyślone.
Włócznie używane jako broń zostały zaprojektowane inaczej niż te używane do polowań. Native American włócznie są często określane jako oszczepy i składają się z opływowej głowy i lekkiego szybu. Włócznie często malowano ręcznie robionymi farbami i ozdobiono piórami, futrem zwierząt, koralikami i frędzlami.
