Bogata gleba i klimat umiarkowany kolonii amerykańskich były idealne do uprawy obfitych plonów, które wymagały transportu statkami do Anglii i innych kolonii brytyjskich. Chociaż Nowa Anglia zbudowała więcej wysokich statków, nie mogły dostarczyć wystarczającej liczby wyspecjalizowanych łodzi do zaspokojenia potrzeb nawigacyjnych w środkowych koloniach. Na szczęście głębokie porty i gęste lasy sprawiły, że branża stała się nie tylko możliwa do zrealizowania, ale także opłacalna w regionie.
Miasta takie jak Filadelfia i Nowy Jork powstały wokół obszarów, w których głębokie porty łączyły się z żeglownymi rzekami i zachęcały do handlu. Na tych terenach drzewa i drewno zostały sprowadzone do stoczni, które powstały, by służyć szybkiemu rozwojowi transportu morskiego. Stocznie te budowały małe łodzie i płaskie łodzie, by dostarczać zboże i inne towary z gospodarstw i miast wzdłuż brzegów rzek, a także duże statki do transportu nagromadzonych towarów do Anglii.
Stocznie w środkowych koloniach sprzyjały imigracji. Nowa Anglia również zbudowała doskonałe statki z wysokich, silnych drzew, które zataczały północne lasy. Były to jednak kolonie zdominowane przez Purytan z zimnym klimatem i nieustanne zagrożenie atakami z Indii lub Francji. Bogactwo przemysłu stoczniowego i handlu, które powstało w środkowych koloniach, ułatwiało przyciąganie kupców i handlarzy, którzy chcieli osiedlić się w Nowym Świecie, ale nie chcieli mieszkać w Nowej Anglii.
