Wysokość fali jest definiowana jako różnica między najwyższym punktem, a szczytem i najniższym punktem fali. Wysokość fali mierzona jest zwykle za pomocą boi, które są luźno przymocowane do dna oceanu i pływają po powierzchni wody. Każda boja zawiera przyspieszeniomierz, który mierzy pionowe przemieszczenie boi, gdy pława wznosi się i opada wraz z falą.
Wysokość fali można również zmierzyć za pomocą czujników ciśnienia, które utrzymują stałą pozycję pod wodą. Czujniki ciśnienia mierzą wysokość słupa wody nad nimi. Gdy grzbiety fal przechodzą przez czujniki, zmierzona wysokość słupa wody wzrasta, a koryta fal odzwierciedlają niższe wysokości. Wysokość fali jest następnie obliczana poprzez odjęcie wysokości koryta od wysokości grzbietu.
Fale są formowane przez wiatr wiejący po powierzchni wody. Wysokość fali zależy od prędkości i prędkości wiatru. Pobór wiatru to odległość, z której wiatr wieje nad wodą z podobną prędkością i kierunkiem. Kombinacja szybkich wiatrów i długich długości przyciągania tworzy najwyższe fale.
Wysokość fali również wpływa na stromość fali. Stromość fali wyraża się jako stosunek wysokości fali do długości fali. Gdy wysokość fali jest zbliżona do długości fali, na przykład trzy fale stóp, które występują w odstępie trzech sekund, fala uważana jest za poważnie stromą.
