Im ciemniejszy jest obiekt, tym skuteczniej absorbuje promieniowanie i staje się cieplejszy. Odwrotnie, cieplejsze obiekty emitują światło o mniejszej długości fali. Obiekty o wystarczającej energii cieplnej świecą wyraźnie na czerwono, żółto, na biało i niebiesko.
Temperatura jest miarą energii kinetycznej atomów materiału. Im wyższa jest temperatura materiału, tym więcej energii kinetycznej posiadają jego atomy. Światło jest emitowane, gdy naładowane cząsteczki, takie jak jony lub elektrony, wibrują. Wyższa atomowa częstotliwość wibracji wytwarza krótsze fale świetlne światła. Obiekty gorętsze mają zarówno większą liczbę ładunków wibracyjnych, jak i wyższe wibracje. Rozkład widmowy emitowany z materiału zależy od jego składu. Różne elementy emitują różne linie widmowe, które tworzą ciągłe widmo emisji.
Te różnice kompozycyjne prowadzą również do różnic w sposobie pochłaniania i ponownego emitowania światła. Obiekty, które są wyraźnie ciemniejsze, pochłaniają szerszy zakres widmowy światła widzialnego. Ta absorpcja energii świetlnej podnosi energię kinetyczną atomów materialnych, ogrzewając materiał. To, czy materiał jest przezroczysty, odbijający, czy absorbujący do określonej długości fali padającego światła, zależy od jego właściwości elektronicznych, określonych przez rodzaj atomów i sposób, w jaki atomy te wiążą się. Na przykład lśniący wygląd większości metali wynika z interakcji elektronów i rdzeni jonowych w wiązaniach metalicznych z padającym światłem.
