Węzły Ranviera umożliwiają szybkiemu rozprzestrzenianiu się potencjału akcji w dół aksonu. Węzły Ranviera mają małe szczeliny o szerokości około 1 mikrometra. Te szczeliny tworzą się na aksonach między osłoną mielinową.
Osłonki mielinowe składają się głównie z komórek tłuszczowych. Tłuszcz jest dobrym izolatorem i nie pozwala na szybkie propagowanie sygnałów elektrycznych poprzez potencjały czynnościowe. Węzły Ranviera są wolne od komórek osłonki mielinowej. Pozwalają one na zwiększenie potencjału potencjałów czynnościowych, aby mogły rozprzestrzeniać się w aksonie i dotrzeć do komórki lub tkanki docelowej. Szybkie przewodzenie potencjałów czynnościowych z jednego węzła do drugiego jest znane jako przewodnictwo solne.
