Perspektywa strukturalistyczna w naukach społecznych jest holistycznym paradygmatem teoretycznym opartym na zasadzie psychologii Gestalt, że ludzkie zachowanie i doświadczenie mają charakter zasadniczo strukturalny, to znaczy, że składają się z pojedynczych jednostek, które naukowcy mogą izolować i studiować samodzielnie, aby lepiej zrozumieć całość. Perspektywa strukturalistyczna ma wpływ na wiele dziedzin, w tym psychologię, antropologię, lingwistykę i filozofię.
Pod wpływem ruchu "elementistycznego" w naukach przyrodniczych, psycholog Wilhelm Wundt wprowadził strukturalizm. Wundt oparł ten nowy psychologiczny paradygmat na swojej obserwacji, że świadome doświadczenia muszą być zdefiniowane w kategoriach ich cech. Na przykład emocja smutku nie może być użytecznie zdefiniowana jako "smutek"; należy go zdefiniować w kategoriach jego podstawowych cech, takich jak konkretne myśli, uczucia fizyczne itd.
W latach dwudziestych i trzydziestych Ferdinand de Saussure rozszerzył perspektywę strukturalistyczną na językoznawstwo, zauważając, że podczas gdy osoby posługujące się dowolnym językiem są świadomi jednostek języka, które są regułami gramatycznymi i konwencjami, niekoniecznie są w stanie wyjaśnij lub nawet je zidentyfikuj.
W międzyczasie antropologia strukturalna, której pionierem był Claude Levi-Strauss w latach czterdziestych XX w., kontynuowała obserwację de Saussure'a i zastosowała ją do kultury ludzkiej obok języka. Jednostkami kultury mogą być emiki, które są sklasyfikowane lub zrozumiane w kulturze lub etyce, która jest klasyfikowana lub obserwowana przez kulturowego outsidera.
