Fala dźwiękowa wchodzi do ucha zewnętrznego, następnie przechodzi przez kanał słuchowy, gdzie powoduje wibracje w bębenku. Wibracje powodują ruch trzech kości w uchu środkowym. Ruch powoduje drgania, które poruszają się w płynie ślimaka, który znajduje się w uchu wewnętrznym. Wibracje stymulują małe komórki włosowe w uchu wewnętrznym, które przekształcają je w impulsy elektryczne, które mózg interpretuje jako dźwięk.
Błona bębenkowa jest również znana jako błona bębenkowa. Trzy małe kości w uchu środkowym są łącznie określane jako kosteczki słuchowe. Ich indywidualne imiona to malleus, znany również jako młot; kowadło, zwane także kowadłem; i strzemiona, znane również jako strzemię. Komórki rzęsatkowe znajdujące się w uchu wewnętrznym mają od 100 do 200 rzęsek na górze. Rzęski są narządami zmysłów, a najdłuższe rzęski mają błonę tektoniczną na górze, która porusza się tam iz powrotem z cyklami dźwiękowymi.
Dźwięk przemieszcza się jak fala przez ucho zewnętrzne i środkowe, zanim przekształca się w impuls elektryczny. Pierwszym obszarem mózgu, który otrzymuje sygnał słuchowy, jest pierwotna kora słuchowa. Zawiera neurony, które interpretują informacje dźwiękowe z uszu. Pierwotna kora słuchowa jest otoczona i połączona z wtórną korą słuchową.
