Celem kampanii Gallipoli podczas pierwszej wojny światowej było zmuszenie do otwarcia cieśnin Dardaneli. Umożliwiłoby to Wielkiej Brytanii i Francji bezpośredni atak na Konstantynopol, stolicę Imperium Osmańskiego Imperium i wyeliminuj Turków z wysiłków wojennych.
Winston Churchill pierwszy nakazał cieśninę zaatakowaną przez pancerniki Brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej w lutym 1915 roku. Kiedy to było nieskuteczne z powodu silnej tureckiej obrony, Brytyjczycy rozpoczęli drugi atak 1 marca, ale nie byli w stanie oczyścić min z cieśnina. Kolejne ataki morskie również nie powiodły się, a przywódcy sprzymierzonych zdecydowali, że atak naziemny będzie konieczny. Pod dowództwem generała Sir Iana Hamiltona, śródziemnomorskie oddziały ekspedycyjne, które obejmowały oddziały brytyjskie, francuskie, australijskie i nowozelandzkie, wylądowały na półwyspie Gallipoli i poniosły ciężkie straty zanim uzyskały przyczółek. Mimo że przywódcy sprzymierzeni zaangażowali wiele żołnierzy do bitwy, mogli zrobić niewiele postępów przeciwko tureckiej obronie. Ostatecznie alianci zostali zmuszeni do wycofania się i ewakuacji swoich żołnierzy do Egiptu.
Źródła różnią się dokładnie liczbą, ale w kampanii Gallipoli Alianci stracili ponad 140 000 żołnierzy, a Turcy prawie 200 000. Było to największe zwycięstwo Turków w całej wojnie. Po bitwie Winston Churchill został zdegradowany, a rząd brytyjskiego premiera H.H. Asquitha upadł.
