Celem brytyjskiej ustawy o herbacie z 1773 roku było zapewnienie wsparcia ekonomicznego dla upadającej Kompanii Wschodnioindyjskiej poprzez pozwolenie jej na sprzedaż przeterminowanej herbaty bezpośrednio amerykańskim kolonistom. Wbrew powszechnej opinii, ustawodawca nie zaproponowali kolonistom żadnych nowych podatków.
Na początku lat siedemdziesiątych XVII wieku Kompania Wschodnioindyjska zaczęła doświadczać trudności ekonomicznych. Znaleźli się z nadwyżką herbaty, której nie mogli sprzedać na rynku brytyjskim. Zamiast tego Parlament zaproponował, by sprzedawali herbatę amerykańskim koloniom po obniżonej cenie. Kiedy koloniści usłyszeli o tej ofercie, niektórzy uznali ją za próbę budowania wsparcia dla brytyjskich podatków. Ponadto niektórzy koloniści byli zaniepokojeni, ponieważ brytyjscy kupcy planowali konkurować z miejscowymi handlarzami herbaty w celach biznesowych.
W odpowiedzi na ustawę o herbacie z 1773 roku koloniści odmówili zakupu herbaty od brytyjskich kupców. Koloniści z Filadelfii i Nowego Jorku wysłali statki z powrotem do Wielkiej Brytanii. Statki, które przybyły do Charlestonu, mogły się rozładować, ale koloniści pozwolili towarowi usiąść w dokach i stracić ważność. Przede wszystkim gubernator Bostonu nie chciał pozwolić statkom opuścić Boston Harbor. Ta akcja doprowadziła do niesławnego Boston Tea Party i była pierwszym prawdziwym aktem buntu w amerykańskiej rewolucji.
