W latach dwudziestych przed Wielką Depresją dystrybucja bogactwa była nierówna, ponieważ większość pieniędzy trafiała do bogatych Amerykanów i nie była równo rozdzielana na wszystkich w Stanach Zjednoczonych. Ten typ dystrybucji oznaczało stopniowy spadek siły nabywczej ludności.
Ta nierównomierna dystrybucja spowodowała wzrost cen produktów, ponieważ fabryki masowo je wyrzucały, ale robotnik codzienny coraz częściej nie mógł kupić tych produktów. Najwyższy 1 procent Amerykanów miał majątek równy 42% dolnym razem. Ten sam 1 procent kontrolował 34 procent wszystkich oszczędności. W okresie poprzedzającym Wielki Kryzys ceny produktów rolnych spadły o około 40 procent, co utrudniło pracę rolników. Wielu rolników musiało opuścić swoje gospodarstwa lub wypożyczyć porcje, aby móc spłacać kredyt hipoteczny w swoich gospodarstwach.
