Krakatoa to wulkan w Indonezji, który leży na granicy zbieżności między tektonicznymi płytami Eurazji i Indoeuropy. Powstał kiedyś w ciągu ostatnich milionów lat, kiedy dwie płyty zderzyły się i Indo -Australijska płyta zaczęła przesuwać się pod płytą euroazjatycką. Wulkan słynie z głównej erupcji w 1883 roku, która zabiła 36 000 ludzi i była jedną z najbardziej śmiercionośnych erupcji w historii ludzkości.
Ta erupcja wytworzyła tsunami, które przetoczyły się wzdłuż wybrzeży pobliskich wysp Sumatry i Jawy, a eksplozja była tak głośna, że słyszano ją ponad 2000 kilometrów w Australii.
Przed erupcją w 1883 r. ogromny wulkan Krakatoa rozłożył się na trzech wyspach: Krakatoa, Verlaten i Lang. Wyspy Perlaten i Lang zostały utworzone przez dwa inne wulkany: Danan i Perbuwatan. Jednak erupcja była tak gwałtowna, że zniszczyła przede wszystkim trzy stożki wulkaniczne i większą część wyspy Krakatoa.
W 1927 roku na wyspach pojawiła się nowa wyspa, spowodowana kolejnymi niewielkimi erupcjami Krakatu. Nazwą tej nowej wyspy jest Anak Krakatoa, co oznacza Syn Krakatoa, a ta nowa kaldera doświadczyła dość częstych, ale dość niewielkich erupcji, odkąd wynurzyła się z oceanu.
