Najbardziej godnym uwagi osiągnięciem Manuela L. Quezona było uchwalenie Ustawy Jonesa, która zapewniła niepodległość Filipin ze Stanów Zjednoczonych. Był prezydentem Wspólnoty Filipin od 1935 do 1944 roku i dokonał kilku poważnych zmian w warunkach społeczno-gospodarczych w kraju.
Quezon rozpoczął życie w odległej prowincji Filipin jako syn rolnika ryżu, ale szybko podniósł się do władzy politycznej. Od 10 lat poszedł z gubernatora swojego lokalnego regionu Tayabas na prezydenta kraju. Był wpływowy w rewizji kluczowego prawa, które zapewniło Filipińcom większość w filipińskiej Komisji i wynegocjowało Ustawę Jonesa, która pozwoliła Filipińczykom na samodyscyplinę.
Kiedy Quezon został prezydentem, poprowadził pierwszą misję niepodległościową na Kongresie Stanów Zjednoczonych i odniósł sukces w uzyskaniu ustawy o niepodległości Tydings-McDuffie w 1934 r., uzyskując status wspólnoty na Filipinach. Budowanie długoterminowej przyjaźni z amerykańskim porucznikiem Douglasem MacArthurem było kluczowe dla wielu jego osiągnięć. Ich bliska więź zyskała mu przychylność w Stanach Zjednoczonych i zapewniła wsparcie militarne, gdy musiał odpierać agresję z sąsiedniej Japonii. Quezon nigdy nie byłby świadkiem, jak jego kraj uzyskał pełną niepodległość w 1946 roku, umierając na gruźlicę dwa lata wcześniej.
