Żołnierze w starożytnej rzymskiej armii używali miecza zwanego gladiusem i oszczepu, który był nazywany pilum. Członkowie rzymskiej piechoty również wykorzystali hastę, rodzaj włóczni, aby angażować swoich wrogów.
Gladiator był również znany jako miecz hiszpańskojęzyczny i przez większość swojej historii służył jako podstawowa broń dla armii rzymskiej. Był to krótki miecz, który można wykorzystać zarówno do kłucia jak i cięć. Jego głównym zastosowaniem było pchnięcie w zwarciu, ponieważ jego ostry punkt został zaprojektowany do penetracji zbroi.
Pilum był również szeroko używany przez Rzymian. Był to długi oszczep składający się z cienkiej stalowej trzonki i ciężkiego, drewnianego trzonu. Może być używany jako broń krótkiego zasięgu, na przykład w walce wręcz, ponieważ ma również zdolność przebijania pancerza wroga. Zazwyczaj pilum będzie rzucany na wroga, a gladius będzie użyty do bliższych spotkań.
Hasta, mocniejsza włócznia, składała się z metalowej głowy i grubszego drewnianego trzonu. Było to szczególnie przydatne w walce z wrogami, którzy atakowali konno.
Armia rzymska używała także innej broni, w tym krótszych sztyletów. Inna broń, plumbata, była ważoną rzutką do rzucania, która była dokładniejsza niż rzut oszczepem.
