Pierwsze zapisy dotyczące użytkowania windy pochodzą z trzeciego wieku pne, a pierwotny wynalazca jest nieznany. Najwcześniejsze windy były prymitywne i wykorzystywały moc ludzi, zwierząt lub kół wodnych.
W XIX wieku windy napędzane parą stały się powszechne. W 1823 roku "pokój wznoszący" zasilany parą został zbudowany w Londynie przez dwóch architektów, Hormera i Burtona. W 1835 roku dwaj architekci nazwali Frost i Stutt, którzy zbudowali prymitywną windę napędzaną kombinacją pary, przeciwwag i systemu pasów. W 1853 roku Elisha Otis wynalazł i opatentował hamulec windy, dzięki któremu windy stały się bezpieczniejsze i utorowały drogę do rozwoju wieżowca.
