Zgromadzenie Ustawodawcze istniało między 1 października 1791 r. a wrześniem 1792 r. we Francji podczas Rewolucji Francuskiej i składało się z umiarkowanych i demokratycznych frakcji politycznych. Umiarkowana frakcja opowiedziała się za monarchią konstytucyjną, podczas gdy demokratyczna frakcja naciskała na dalszą rewolucję w procesie politycznym.
Na początku Zgromadzenie Ustawodawcze składało się z około 745 członków, z około 260 należących do umiarkowanej frakcji. Demokratyczna frakcja liczyła zaledwie 136. Reszta zgromadzenia składała się z 345 deputowanych, którzy byli neutralni w swoich politycznych przynależności. Jednak neutralni członkowie zgromadzenia raczej głosowali za demokratyczną frakcją z powodu swojej wiary w ideały rewolucji francuskiej.
Zgromadzenie Ustawodawcze zostało rozwiązane i zastąpione Konwencją Narodową po tym, jak nie zawarto porozumienia co do dalszego funkcjonowania monarchii Francji. Między królem, Ludwikiem XVI, a coraz bardziej dominującą frakcją demokratyczną toczyły się napięcia. 10 sierpnia 1792 r. Zgromadzenie Ustawodawcze pozbawiło Ludwika XVI władzy królewskiej na podstawie swojej inteligencji wysłanej do przeciwnych frakcji i został uwięziony wraz z rodziną.
Zgromadzenie Ustawodawcze wcześniej zastąpiło Zgromadzenie Narodowe po jego rozwiązaniu w 1791 r.
