Prawo wahadła, odkryte przez Galileusza, mówi, że wahadłowe obiekty podążają tą samą ścieżką i mają okres pomiędzy wahaniami, które pozostają niezmienne. Galileo natychmiast zwrócił uwagę na odkrycie, które zostało później używane w regulacji zegara.
Badanie wahadła i jego zachowań stanowi podstawę wielu prac naukowych Sir Isaaca Newtona w badaniach fizyki. Galileusz rozumiał, że opór powietrza z biegiem czasu zwalnia i ostatecznie zatrzymuje wahadło, ale zaproponował, aby w idealnych warunkach wahadło kontynuowało swą huśtawkę z tym samym wzorem. Długość struny lub łańcucha wahadła określa okres wahania, z dłuższymi łańcuchami o dłuższych okresach. Mówi się, że wahadło w spoczynku znajduje się w stanie równowagi.
