Długość wahadła jest bezpośrednio skorelowana z jego okresem, zgodnie z równaniem wahadła: T = 2π√ (L /g), gdzie T jest okresem wahadła, L jest długością, a g jest stała grawitacyjna 9,8 m /s 2 . Bez względu na wagę wahacza, inaczej zwanego ciężarem na końcu sznurka, decydujący czynnik okresu huśtawki jest długością, ponieważ jest jedyną zmienną we wskazanym równaniu.
Proste wahadło jest modelowane przez fizyków jako masa punktowa zawieszona na pręcie lub sznurku, który ma pomijalną masę. Jeśli pręt lub cięciwa ma znaczną masę, to musi być modelowany inaczej. System ten jest uważany za system rezonansowy o określonej częstotliwości rezonansowej, co oznacza, że w zależności od długości cięciwy lub pręta, wahadło będzie wahać się w określonym zakresie wartości oscylacji, jak zwykle obserwowane w zegarach.
W 1581 roku Galileusz odkrył, że na okres i częstotliwość wahadła nie ma wpływu amplituda podczas oglądania huśtawki żyrandola podczas nabożeństwa. Zauważył, że żyrandol będzie się obracał szybciej, gdy huśtał się szeroko i wolniej, gdy poruszał się z mniejszą odległością. Zmienił czas oscylacji w obu przypadkach za pomocą bicia serca i stwierdził, że liczba uderzeń na okres była mniej więcej taka sama, gdy huśtaliśmy się szeroko i poruszaliśmy się z mniejszą odległością.
