Zgromadzenie Narodowe Rewolucji Francuskiej odegrało zasadniczą rolę we wszczęciu reformy konstytucyjnej w pierwszych dniach rewolucji i zahamowaniu buntu chłopskiego. Ponadto zgromadzenie było odpowiedzialne za szeroko zakrojone reformy francuskiego Kościoła katolickiego, szczególnie poprzez prawodawstwo zwane Konstytucją Cywilną Kleru.
Reformy Zgromadzenia Narodowego rozpoczęły się w 1798 r., kiedy francuski król Ludwik XVI próbował zablokować członków Trzeciego Spokoju od zwołanych Estates General. W odpowiedzi Trzecia Majątek przemianował się na Zgromadzenie Narodowe i złożył przysięgę na swoją słynną Przysięgę Kortu Tenisowego, przysięgając kontynuować spotkanie, pomimo blokady, dopóki nie zostanie napisana istotna nowa konstytucja. W następnych dniach niepokój zaczął się nasilać po napaści na Bastylię, chłopskiej agitacji na wsi i marszu kilku tysięcy kobiet w królewskim pałacu w Wersalu. Aby rozwiać obawy i stłumić ewentualny bunt, Zgromadzenie Narodowe zaproponowało Dekrety Augusta, znoszące tradycyjne zobowiązania feudalne należne szlachcie ze strony chłopstwa. Później, w tym samym miesiącu, Zgromadzenie opublikowało Deklarację Praw Człowieka i Obywatela, dokument formalizujący wdrożenie sprawiedliwego procesu we francuskich sprawach sądowych i przyznający ludziom suwerenność państwową.
W jednej z najważniejszych inicjatyw reformatorskich, Konstytucji cywilnej duchowieństwa z 1790 r., zgromadzenie zdemontowało zakony monastyczne we Francji i sprawiło, że wybory i kontrola biskupów, innych duchownych i ich diecezji odbywa się pod nadzorem państwa. Jednak pomimo prób reformy Zgromadzenie Narodowe nie było w stanie utrzymać się w mocy, a jego następcą było Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze, Zgromadzenie Ustawodawcze i wreszcie Konwent Narodowy, inkarnacja rewolucyjnego rządu, który ostatecznie przewodził panowaniu terroru .
