Poezja romantyczna koncentruje się na wyobraźni, docenieniu natury, emocji, indywidualności i pasji. Dwójka najbardziej znanych poetów z epoki romantyzmu to John Keats i Percy Bysshe Shelley.
Skupienie się na wyobraźni ma kluczowe znaczenie dla poezji romantycznej. Na przykład w "Odie do słowika" Keatsa poeta bada naturę w ptasiej pieśni. Piosenka inspiruje poetę do myślenia o rzeczach z innego świata. Aby to zrobić, musi uwolnić się od pułapek świata codziennego. Kiedy zagłębia się w jego wyobraźnię, jego serce boli, a zmysły stają się odrętwiałe.
Przyznanie się na przyrodę to kolejny popularny temat romantycznych poetów. W "Oda do Zachodniego Wiatru" Shelley bada zmienne pory roku, co powoduje, że rozważa jesienne istnienie. Pisze, że wiatry są "napędzane, podobnie jak duchy uciekające przez czarownika", a myśli poety są jak "uskrzydlone nasiona" każdego mijającego sezonu. Każda zwrotka wiersza przedstawia etap życia, w tym śmierć. Gdy Keats marzy o odejściu ze słowem, Shelley pragnie stać się częścią jego poetyckiego doświadczenia.
Romantyczni poeci próbują uwolnić się od ograniczeń tradycyjnej poezji poprzez doświadczenie, naturę, wyobraźnię i emocjonalny związek między wszystkimi trzema.
