Główne cechy pożaru to ekstremalne ciepło, silne wiatry i niska wilgotność. Ponadto pożary wymagają wystarczającej ilości palnego paliwa, aby podtrzymać ich inicjację i postęp.
Ciepło pomaga inicjować spalanie, gdy suche paliwo ma wystarczające źródło tlenu. Z tego powodu pożary rozprzestrzeniają się latem, w słońcu, a szczególnie w upalne popołudnia. Ponieważ wysoka wilgotność utrudnia zapłon i rozprzestrzenianie się pożarów, mają one tendencję do występowania podczas okresów suchych, takich jak susze i fale upałów. Po rozpoczęciu pożarów i osiągnięciu wystarczającej dynamiki, powstają fronty, które ogrzewają i osuszają powietrze i paliwo, które zbliżają się poprzez konwekcję i promieniowanie cieplne. Wiatry powodują szybsze rozprzestrzenianie się pożarów i zmianę kierunku. Powodują też zjawiska takie jak plamienie, gdy palenie żaru powoduje dodatkowe pożary i zwieńczenie, gdy ogień wpada w koronę drzew. Wielkie pożary czasami tworzą własne wiatry podobne do tornado, zwane wirami ognia.
Zdolność zapalania i rozprzestrzeniania się pożarów zależy od rodzaju dostępnego paliwa i topografii terenu. Pożary pożarów są podtrzymywane przez paliwa gruntowe, takie jak korzenie i torf, ściółki leśne, roślinność powierzchniowa, np. Trawa i krzewy, małe i duże drzewa oraz materiał zawieszony na drzewach. Kiedy pejzaż jest pagórkowaty, pożary palą się szybciej, ponieważ ogień wznosi się szybciej pod górę.
