Theodore Roosevelt, nazywany Teddy, był 26 prezydentem Stanów Zjednoczonych. Pełnił funkcję prezydenta od 1901 do 1909. Służył również jako gubernator Nowego Jorku w 1891 roku i pełnił funkcję wiceprezydenta William McKinley.
Chociaż rozpoczął karierę w polityce stanu Nowy Jork jako członek Partii Republikańskiej, Roosevelt doznał tragedii, gdy jego matka i żona zmarli tego samego dnia, 14 lutego 1864 roku. Opuścił Nowy Jork na terytorium Dakoty przez dwa lata mieszkał jako ranczer przed powrotem. W 1868 Roosevelt poślubił swoją drugą żonę Edith Kermit Carow w 1886 roku. Znał ją jako dziecko i oboje obserwowali procesję pogrzebową Abrahama Lincolna.
Pod koniec XIX wieku Roosevelt poczuł się zmuszony do przyłączenia się do wojny podczas wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Prowadził ochotniczą kalwarię, zwaną Szorstkimi Jeźdźcami. Podczas bitwy pod San Juan Heights Roosevelt poprowadził szarżę San Juan Hill, pomagając Amerykanom odnieść zwycięstwo.
Kariera polityczna Roosevelta została wznowiona po powrocie z wojny. Został najmłodszym prezydentem w historii w wieku 42 lat, z powodu zabójstwa Williama McKinleya. Jak na ironię, Roosevelt został mianowany wiceprezydentem, aby utrzymać go na tradycyjnie nieistotnej pozycji.
Po powrocie na stanowisko prezydenta Roosevelt próbował ponownie kandydować jako kandydat na stronę Bull Moose w 1912 roku. Przegrał wybory na rzecz Demokratów Woodrowa Wilsona.
