Przykładem pasożytnictwa na pustyni jest pchła żyjąca na kojocie. Pchła pije krew z kojota, czerpiąc korzyści odżywcze. Jednak kojot nie przynosi korzyści; zamiast tego traci żywotną krew i odczuwa ból z tego procesu. Ponadto kojot może wywoływać choroby.
Pasożytnicze stosunki obejmują dwa organizmy, ale tylko jedna korzyść. Biorąc potrzebne składniki odżywcze z organizmu, pasożyty same w sobie zyskują na czasie, ale organizm gospodarza cierpi na skutek, często tracąc potrzebne składniki odżywcze i inne substancje pasożytnicze.
Pustynna jemioła to roślina rosnąca na pustynnych wierzbach. Jemioła przywiązuje do wierzby i pobiera składniki odżywcze, których potrzebuje od wierzby. Nie szkodzi to wierzbowi, o ile wierzba pobiera wystarczającą ilość wody i składników odżywczych dla siebie i pustynnej jemioły. Jednakże, jeśli warunki środowiskowe ulegną zmianie, a wierzba nie będzie już otrzymywać składników odżywczych, które oba organizmy potrzebują do przeżycia, jemioła pobiera składniki odżywcze, zanim wierzba zdoła je przetworzyć. W rezultacie drzewo wierzby ostatecznie umiera, jeśli środowisko nie ulegnie zmianie, podczas gdy jemioła rozwija się aż do śmierci wierzby i nie może dłużej podtrzymywać jemioły.
