Główne składniki nowoczesnych markerów do suchej erozji to etanol lub izopropanol, pigmenty, oleisty środek powierzchniowo czynny lub współrozpuszczalnik oraz polimer lub żywica. Pierwotnie markery suchej erozji wykorzystywały rozpuszczalniki, które zawierały benzen.
Współczesny marker suchościeralny ma cztery podstawowe składniki. Nośnik lub rozpuszczalnik, zazwyczaj etanol lub izopropanol, ogranicza rozmazanie i wspomaga suszenie. Kolorystyka jest tworzona przez pigmenty. Środek antyadhezyjny w postaci oleistego środka powierzchniowo czynnego lub współrozpuszczalnika zapobiega osadzaniu się tuszu. Dodaje się polimery lub żywicę, aby ułatwić rozprowadzanie atramentu równomiernie i bez tworzenia się perełek. Pomagają również zachować spójność atramentu i przylegają do siebie, a nie do powierzchni płyty.
Pierwsze markery do czyszczenia na sucho wykorzystywały benzen jako rozpuszczalnik. Na początku XIX i XX wieku benzen był ceniony za przyjemny zapach i właściwości odtłuszczające. Był używany zarówno jako męska woda po goleniu, przemysłowy rozpuszczalnik, a nawet jako dodatek do bezkofeinowej kawy. Ostatecznie odkryto toksyczność związku i jego rakotwórczy charakter. Pod koniec XX wieku benzen został prawie całkowicie zastąpiony przez inne chemikalia w większości zastosowań konsumenckich, w tym markerów suchościeralnych.
Nowoczesne farby do czyszczenia na sucho teraz wykorzystują rozpuszczalniki na bazie alkoholu do przenoszenia atramentu. Zmiana ta nastąpiła w odpowiedzi na skargi dotyczące wysokiej toksyczności markera i silnego zapachu wytwarzanego przez rozpuszczalniki benzenowe. W związku z tym większość współczesnych markerów na sucho jest teraz oznaczona jako "nietoksyczna".
