Począwszy od 1970 r., aparaty szparkowe zostały podzielone na osiem typów: aktynocytowe, anizocytowe, anomocytowe, cyklocytowe, diakrytyczne, heksocytarne, paracytyczne i tetracytyczne. Typowa formacja szparkowa występująca w dwuliściennych lub kwitnących rośliny, jest typu anisocytowego, który składa się ze stomii otoczonej trzema komórkami o różnych rozmiarach. Szparki to mikroskopijne pory naskórkowych warstw roślin lądowych, które umożliwiają im wymianę tlenu, produktu ubocznego fotosyntezy, na dwutlenek węgla.
Obecność aparatów szparkowych na zewnętrznych częściach roślin lądowych jest kluczowym czynnikiem ich przetrwania. Pęcherze szparkowe chronią roślinę poprzez otwieranie i zamykanie w odpowiedzi na zmiany warunków środowiskowych. W czasach suszy, na przykład, pory szparkowe będą się zbliżać, aby utrzymać wodę wewnątrz rośliny i zapobiec więdnięciu i odwodnieniu. Jednocześnie aparaty szparkowe regulują część wymiany dwutlenku węgla i tlenu gazowego w procesie oddechowym roślin lądowych, które odgrywają istotną rolę w środowisku globalnym.
Rozwój aparatów szparkowych na roślinach jest uważany za jeden z podstawowych ewolucyjnych postępów w świecie roślin. Wydarzenie, które miało miejsce około 400 milionów lat temu, pojawienie się aparatów szparkowych na roślinach lądowych pozwoliło im przetrwać i przystosować się do środowiska lądowego.
Badania pozostałości kopalnych roślin doprowadziły do powszechnej akceptacji, że gęstość i liczba aparatów szparkowych pojawiających się na zewnętrznych częściach roślin zmniejsza się w odpowiedzi na wzrost stężenia dwutlenku węgla w atmosferze.
