Samarytanie byli starożytnym semickim ludem, który okupował Samarię już w 700 rpne. Samaria leży na północ od Judei i na południe od Galilei. Samarytanie twierdzili, że są pozostałościami wczesnych plemion hebrajskich, a Izraelici i Samarytanie odczuwali pogardę względem siebie.
Podobnie jak Żydzi, Samarytanie byli ścisłymi monoteistami, którzy wielbili Jahwe. Jednak odrzucili wszystkie oprócz pięciu pierwszych ksiąg Starego Testamentu i twierdzili, że ich wersja Tory była lepsza od wersji żydowskiej. Zgodnie z ich własną historią, Samarytanie byli potomkami członków Zaginionych plemion Izraela, którzy poślubili miejscowych pogańskich ludzi.
Antypatia wobec Samarytan była taka, że Izraelici dwukrotnie przekroczyli Jordanię podczas podróży między Galileą a Jerozolimą, aby uniknąć postawienia stopy w Samarii. Samarytanom nie wolno było oddawać czci w świątyni w Jerozolimie i zbudowali własną świątynię na górze w regionie. Jednakże podczas podróży Jezusa Chrystusa przez Izrael regularnie przechodził przez Samarię, służąc im, tak jak służył Żydom. Opowiedział o przypowieści o dobrym Samarytaninie, a następnie polecił swym uczniom również służyć Samarytanom. Objęcie przez Chrystusa Samarytan było prekursorem jego uścisku pogan.
