Warstwa ozonowa, która jest częścią stratosfery, składa się z głównych gazów atmosferycznych: azotu, tlenu i argonu, ale także zawiera znacznie wyższe stężenie ozonu śladowego niż pozostałe warstwy atmosfery. Pozostałe gazy śladowe to dwutlenek węgla, neon, hel, metan i sztuczne chlorofluorowęglowodory lub CFC. CFC docierające do stratosfery z powierzchni Ziemi stały się przyczyną globalnych obaw z powodu roli, jaką odgrywają w reakcji chemicznej, która usuwa ozon z atmosfery.
Ozon, wraz z innymi śladowymi gazami, znajduje się w atmosferze, ale około 90 procent ozonu jest skoncentrowane w stratosferze. Warstwa ozonowa znajduje się w dolnej części stratosfery i zaczyna się na wysokości około 9 1/2 mil i rozciąga się w górę do około 21 1/2 mil.
Wyższe niż normalne stężenia ozonu na powierzchni Ziemi, takie jakie występują w dużych miastach w okresach złej jakości powietrza, mogą powodować korozję i powodować problemy zdrowotne, ale ich obecność w warstwie ozonowej służy jako ekran ochronny przed szkodliwe promieniowanie ultrafioletowe lub promieniowanie UV. Ze względu na swoją krótszą długość fali promieniowanie UV jest wysoce energetyczne i może powodować uszkodzenia tkanek biologicznych. Promieniowanie UV jest uważane za główną przyczynę raka skóry i może powodować katarakty oczu, zmiany w DNA zwierzęcia i zmniejszenie wielkości liści roślin.
W latach 80-tych odkryto poszerzający się otwór w warstwie ozonowej nad Antarktydą. Globalny koncern wywołany alarmującym odkryciem doprowadził do podpisania Protokołu Montrealskiego z 1987 roku. Państwa sygnatariusze zgodziły się ograniczyć i ostatecznie zaprzestać produkcji CFC przyczyniających się do erozji ochronnego ekranu promieniowania UV wytworzonego przez warstwę ozonową.
