Bliskie izobary kosmiczne często wskazują na gwałtowne zmiany ciśnienia atmosferycznego na gradientach ciśnienia. Ponieważ izobary służą do wskazywania punktów połączonych o równym lub stałym ciśnieniu atmosferycznym, im ściślej te linie są umieszczone, oznacza to, że prawdopodobne jest obserwowanie silnych wiatrów.
Isobary pomagają meteorologom w prognozowaniu zachowania systemów pogodowych na dużą skalę poprzez syntezę danych zebranych przez poszczególne stacje pogodowe w szerszy obraz. Kiedy izobary są rozmieszczone blisko siebie, oznacza to, że istnieje duży gradient ciśnienia. I odwrotnie, gdy izobary są oddalone od siebie daleko, przekłada się to na mały gradient ciśnienia. W tym ostatnim przypadku oznacza to, że spokojniejsze warunki będą częściej dominować.
W układach niskociśnieniowych na półkuli północnej, gdzie powietrze krąży przeciwnie do ruchu wskazówek zegara wokół środka układu, izobary prawdopodobnie są rozmieszczone blisko siebie. Systemy niskociśnieniowe sprzyjają podniesieniu konwekcyjnemu lub podniesieniu masy powietrza. Takie podnoszenie powoduje powstawanie chmur, wietrznych warunków i opadów. Na przykład oko huraganu zazwyczaj ma blisko siebie izobary na obrzeżach, gdzie wiatry są najsilniejsze.
W systemach wysokiego ciśnienia na półkuli północnej, gdzie powietrze krąży wokół środka układu w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, izobary prawdopodobnie są rozmieszczone w dużej odległości od siebie. Systemy wysokociśnieniowe sprzyjają zatonięciu mas powietrza, które ma tendencję do rozprzestrzeniania się obszarów o jednolitym ciśnieniu atmosferycznym. Zmniejsza to prawdopodobieństwo wietrznych warunków i zwykle jest związane z wyraźnymi warunkami.
