Wkład Linusa Paulinga w badania DNA był modelem potrójnej helisy DNA. Model ten, opublikowany w 1953 r., Był niepoprawny, ale leżał u podstaw prawidłowego modelu DNA Jamesa Watsona i Francisa Cricka jako podwójnej helisy.
Model Paulinga jest niepoprawny, ponieważ pokazuje helikalny rdzeń formowany przez fosforany. Jest to niemożliwe w normalnych warunkach komórkowych, ponieważ fosforany, które są naładowane ujemnie, odpychałyby się wzajemnie, gdy byłyby zmuszone do siebie. Nieporozumienie Paulinga przypisuje się brakowi dostępu do dyfraktogramów rentgenowskich czystego DNA, które zostały uzyskane przez Rosalind Franklin i Raymonda Goslinga w 1952 roku.
