Ustawa o dostosowaniach rolnych była dość udana z ściśle finansowego punktu widzenia, zapewniając 1,500 000 000 USD zasiłków dla rolników. Jednak powszechne susze od 1933 do 1936 roku dotknęły jeden z głównych celów programu, który miała ustabilizować ceny towarów. Sąd Najwyższy uznał ustawę o dostosowaniach rolnych za niekonstytucyjną w 1936 roku, a program został zastąpiony inną inicjatywą dwa lata później.
Ustawa o dostosowaniu rolnictwa była jednym z pierwszych programów New Deal. Ustawa ta oficjalnie ogłosiła, że Kongres odpowiada za równoważenie podaży i popytu na niektóre towary. Siedem konkretnych towarów wytwarzanych przez rolników było kontrolowanych na podstawie ustawy, w tym kukurydzy, pszenicy, bawełny, ryżu, orzeszków ziemnych, tytoniu i mleka. Głównym celem Ustawy o dostosowaniach rolnych było zmniejszenie nadwyżki tych towarów, co podniosłoby ceny i ustabilizowało przemysł rolny.
Aby to zrobić, rząd zaoferował rolnikom płatności, aby nie sadzili tych upraw ani nie ograniczali produkcji upraw. Chociaż ustawa była krótkotrwała, ustawa o dostosowaniach rolnych ustanowiła tendencję do równoważenia podaży i popytu w rolnictwie poprzez ograniczanie produkcji niektórych towarów. W tym sensie czyn był bardzo udany i zrewolucjonizował sposób funkcjonowania rolnictwa w następnych dziesięcioleciach.
