System konwojowy podczas I wojny światowej polegał na organizowaniu statków w duże grupy pod osłoną uzbrojonych okrętów wojennych w celu zapewnienia lepszej obrony i przeciwdziałania atakom niemieckich okrętów podwodnych. Chronione statki były zwykle cywilnymi kupcami statków, wojskowych statków zaopatrzeniowych i transportów wojsk. Okręty wojenne, takie jak niszczyciele, krążowniki i statki torpedowe, były używane do ochrony konwojów. Czasami stosowali też rozpoznanie lotnicze, aby wykryć potencjalny ruch podwodny U-boat.
Niemieckie U-Booty odniosły duży sukces w pierwszych latach pierwszej wojny światowej, zakłócając marinistyczne linie zaopatrzeniowe aliantów. Uzbrojone łodzie podwodne wynurzyłyby się spod morza, niespodziewanie zaskakując niespodziewanym statkiem, a następnie powróciły pod powierzchnię bez obaw o odwet. Ta taktyka wyrządziła znaczne straty wysiłkom wojennym sojuszników, koncentrując się na statkach walczących i neutralnych. Straty aliantów zamontowanych na ponad 25 procentach statków transportowych.
Brytyjska admiralicja początkowo bardzo niechętnie angażowała się w taktykę konwojową, argumentując, że okręty wojenne zostaną lepiej wykorzystane gdzie indziej. Jednak skuteczne wykorzystanie konwojów w celu ochrony francuskich przesyłek węglowych ostatecznie przekonało ich do innych celów. W ciągu niecałego miesiąca straty przewozowe spadły z ponad 25 procent do mniej niż 1 procent dzięki taktyce konwojowej.
Odmiany w systemie konwoju były używane przez wiele narodów w konfliktach morskich od czasu powszechnego użycia taktyki podczas II wojny światowej.
